سازناکوک مسئولان وزارت راه در ساخت مسکن
دولت سیزدهم در حالی مکلف به ساخت ۴ میلیون مسکن در طول دوره فعالیت ۴ ساله خود بوده است که همچنان وعده عمل به این وظیفه را می‌دهد.
دولت سیزدهم در حالی مکلف به ساخت ۴ میلیون مسکن در طول دوره فعالیت ۴ ساله خود بوده است و همچنان وعده عمل به این وظیفه را می‌دهد که برخی از معاونان وزارت راه و شهرسازی، که بازوی اصلی تحقق این وظیفه دولت است، ساز مخالف می‌زنند بنابراین سوالی که مطرح است این است که آیا دولت می‌خواهد با همین سکان‌داران، قطار تولید مسکن در کشور را پیش ببرد؟
ساخت سالی یک میلیون مسکن از تکالیف قانونی دولت سیزدهم بود. اکنون با گذشت نیمی از فرصت این دولت، مطابق آمار ارائه شده چیزی حدود یک میلیون و سیصد هزار واحد مسکونی در دست ساخت هستند که آن هم مشخص نیست چه زمانی تحویل متقاضیان شود.
این آمار نه چندان قابل دفاع نشانگر این است که دولت با ادای تکلیف قانونی خود فاصله زیادی دارد. یکی از دلایل این عملکرد غیر قابل دفاع دولت در حوزه ساخت مسکن را می‌توان مخالف خوانی بعضی از دست اندرکاران پیشبرد این پروژه دانست.
برخی از معاونین وزارت راه دنبال ساخت مسکن در بافت فرسوده هستند و برخی دیگر دنبال ساخت و سازهای افقی و برخی نیز دست روی دست گذاشته تا دیگران کار را پیش برند.
اختلاف نظر مقامات وزارت راه با یکدیگر و تکرار جملات مقامات دولت قبلی در وزارت راه، که ترک فعل آن‌ها در زمینه مسکن مشهود است؛ از سوی برخی از مسئولان این وزارتخانه، نشان می‌دهد که در بین سطوح عالی این وزارتخانه، که مجریان اصلی طرح نهضت ملی مسکن هستند، اختلاف عقیده و تشتت آرا وجود دارد و این اختلافات موجب شده است که این طرح به وضعیت غیر قابل قبول فعلی برسد.
اگر پیش برد پروژه‌های نهضت ملی و تأمین مسکن مورد نیاز مردم برای وزارت راه و شهرسازی اهمیت دارد چرا یک بار برای همیشه مدیرانش را به یک جمع بندی نمی‌رساند تا هم صدایی در وزارت راه منجر به پیش برد بهتر و سریع‌تر پروژه‌های مسکن ملی شود؟
آیا وزارت راه خود واقف است که به چه نحوی می‌خواهد برای متقاضیان مسکن در کشور، بالاخص کلانشهرها و شهرهای بزرگ، ایجاد مسکن کند؟ آیا وزارت راه نمی‌خواهد از فرصت باقی مانده نهایت استفاده را برده و رویکردش در قبال اجرای پروژه‌های نهضت ملی مسکن را مشخص کند تا سریع‌تر قطار تولید مسکن را به سر منزل مقصود برساند؟ آیا بهتر نیست وزارت راه پس از تجمیع نظرات کارشناسی و اتخاذ رویکرد واحد، مخالف خوانی‌ها از درون وزارتخانه را خاموش کند تا از بروز این تفکر در اذهان عمومی جلوگیری شود که وزارت راه و شهرسازی نمی‌داند که چگونه می‌خواهد مسکن بسازد؟
دو راه، پیش روی وزارت راه
در هر صورت هر تصمیمی که از سوی وزارت راه و شهرسازی برای اجرای تکلیف قانونی‌اش در خصوص ساخت مسکن اتخاذ شود از دو حالت خارج نیست. وزارتخانه برای ساخت مسکن یا باید دست به توسعه افقی (ساخت خانه‌های ویلایی و تخصیص زمین) بزند و یا توسعه عمودی (بلند مرتبه سازی).
بدیهی است که وقتی مسئولان و معاونان وزیر راه، ساخت مسکن جدید در کلانشهرهایی نظیر تهران را متوجه ساخت و ساز در بافت فرسوده می‌کنند، یعنی تمایل به توسعه عمودی در این مناطق دارند و این به این معناست که این مسئولان در نظر دارند تراکم جمعیت بافت‌های فرسوده را از آنچه که اکنون هست نیز بیشتر کنند.
نکته حائز اهمیت این است که این افراد توسعه افقی کلانشهرها از اطراف را به بهانه ظرفیت نداشتن این شهرها رد می‌کنند اما معتقد هستندکه بارگذاری جمعیت جدید در بافت فرسوده و برخی زمین‌های با کاربری غیرمسکونی در داخل شهر منافاتی با ظرفیت نداشتن این شهرها ندارد.
