بررسی زمینه‌ها و نتایج تغییر پول ملی آرژانتین در سال ۱۹۷۰
تجربه ۱۹۷۰ آرژانتین نشان می‌دهد که اصلاحات پولی بدون توجه به مشکلات بنیادین اقتصادی و مدیریت منابع، نمی‌تواند بطور کامل مؤثر باشد. برای دستیابی به رشد پایدار، نیاز به برنامه‌ریزی جامع و هماهنگی بین سیاست‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی وجود دارد.
پرونده “باجِ باجه”؛ بخش ۱۸۹ ـ دهه ۱۹۷۰ یکی از پرتلاطم‌ترین دوره‌های تاریخ اقتصادی آرژانتین محسوب می‌شود. این دهه شاهد بحران‌های عمیق جهانی مانند بحران نفتی، رکود اقتصادی و نوسانات بازارهای بین‌المللی بود. در داخل کشور نیز، عوامل متعددی نظیر فساد ساختاری، سوءمدیریت اقتصادی و تحولات سیاسی بر شدت مشکلات اقتصادی افزوده بود. در این شرایط، دولت آرژانتین تصمیم گرفت برای کنترل تورم و ایجاد ثبات در اقتصاد، به معرفی واحد پول جدیدی به نام «پزوی آرژانتینی» اقدام کند. این تصمیم در ابتدا نتایج مثبتی به همراه داشت، اما به‌دلیل مدیریت نادرست و مشکلات ساختاری، این سیاست در نهایت نتوانست موفقیت پایدار و بلندمدتی برای این کشور به همراه داشته باشد. در این یادداشت، به بررسی زمینه‌های تغییر پول ملی، اقدامات انجام‌شده، نتایج کوتاه‌مدت و بلندمدت، و چالش‌هایی که آرژانتین در این مسیر با آن مواجه شد، می‌پردازیم.
زمینه‌ها: بحران‌های داخلی و جهانی
مشکلات داخلی و ساختاری اقتصاد آرژانتین نقش مهمی در وخامت اوضاع اقتصادی این کشور در این زمان داشت. فساد گسترده در نهادهای دولتی، ضعف در مدیریت منابع مالی و اتخاذ سیاست‌های ناسازگار با نیازهای اقتصادی کشور، از جمله دلایلی بودند که توانایی دولت برای مقابله با بحران‌های اقتصادی را محدود کردند. علاوه بر این، بحران‌های سیاسی و تغییرات مکرر در دولت‌ها نیز به بی‌ثباتی اقتصادی دامن می‌زد. بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵، آرژانتین دوره‌ای پرتلاطم را تجربه کرد که با تغییرات متعدد در دولت همراه بود. در این بازه زمانی، کشور شاهد چندین تغییر در رهبری سیاسی بود که هر یک تأثیرات قابل‌توجهی بر وضعیت اقتصادی و اجتماعی داشتند. در سال ۱۹۶۶، کودتایی نظامی به رهبری ژنرال خوان کارلوس اونگانیا رخ داد که منجر به سرنگونی رئیس‌جمهور وقت، آرتورو ایلیا، شد. اونگانیا تا سال ۱۹۷۰ در قدرت بود تا اینکه توسط ژنرال روبرتو مارسلو لِوینگستون جایگزین شد. لِوینگستون نیز در سال ۱۹۷۱ توسط ژنرال آلخاندرو آگوستین لانوسه برکنار شد.
همچنین و به‌ویژه تورم بالا یکی دیگر از مشکلات اساسی آرژانتین در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بود. نرخ تورم به‌دلیل سیاست‌های پولی نادرست، از جمله چاپ بی‌رویه اسکناس بدون پشتوانه، به سطوح بالای ۳۰درصد رسید. کاهش ارزش پول ملی موجب کاهش قدرت خرید مردم و افزایش هزینه‌های زندگی شد. این شرایط، اعتماد عمومی به سیستم پولی را تضعیف کرد و نیاز به اصلاحات جدی را اجتناب‌ناپذیر ساخت.
در سال ۱۹۷۰، دولت آرژانتین برای مقابله با بحران تورم و بازگرداندن اعتماد به سیستم پولی، تصمیم به معرفی واحد پولی جدیدی به نام «پزوی آرژانتینی» گرفت. این واحد پولی جایگزین «پزوی ملی» شد که ارزش خود را بطور قابل‌توجهی از دست داده بود. هدف اصلی این تغییر، کاهش اثرات تورم و ایجاد ثبات در اقتصاد کشور بود. همزمان با معرفی پزوی آرژانتینی، دولت مجموعه‌ای از سیاست‌های حمایتی را به‌منظور کاهش اثرات تورم و بهبود شرایط اقتصادی اجرا کرد. این سیاست‌ها شامل کنترل قیمت‌ها، محدودیت‌های وارداتی، و افزایش نظارت بر فعالیت‌های بانکی بود. برای تقویت اقتصاد و افزایش ذخایر ارزی، دولت تلاش کرد سرمایه‌گذاران خارجی را به سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف اقتصاد آرژانتین ترغیب کند. پروژه‌هایی در زمینه زیرساخت‌ها، کشاورزی و صنایع معدنی طراحی و اجرا شدند تا زمینه رشد اقتصادی فراهم شود.
دستاوردها و ناکامی‌ها
در ابتدا، معرفی پزوی آرژانتینی تأثیر مثبتی بر کاهش تورم داشت. این واحد پولی به دلیل ارزش اسمی بالاتر و محدودیت در چاپ اسکناس، توانست بخشی از اعتماد عمومی را بازگرداند. کاهش نرخ تورم در کوتاه‌مدت موجب بهبود نسبی شرایط اقتصادی و افزایش قدرت خرید مردم شد. با این حال، کاهش تورم موقتی بود و در سال‌های بعد، نرخ تورم مجدداً افزایش یافت و به ۷۹درصد در سال ۱۹۷۳ رسید. یکی از دلایل این امر، عدم هماهنگی سیاست‌های پولی و مالی بود. دولت نتوانست منابع ارزی کافی برای حمایت از پزوی آرژانتینی تأمین کند و در نتیجه، ارزش این واحد پولی نیز به‌تدریج کاهش یافت. علاوه بر این، بحران جهانی نفت در سال ۱۹۷۳ نیز در شکست سیاست‌های ثبات‌زای آرژانتین مؤثر بود.
تغییر پول ملی بر تجارت بین‌المللی تأثیرات مثبتی داشت و توانست تا حدی جریان سرمایه را به کشور بازگرداند. اما مشکلات ساختاری مانند وابستگی به صادرات محصولات کشاورزی و واردات کالاهای صنعتی، همچنان موانع بزرگی برای توسعه پایدار اقتصاد بودند.
محدودیت‌ها و موانع
اقتصاد آرژانتین تک‌ساحتی است و بیشتر به تولید و صادرات محصولات کشاورزی وابسته است. نوسانات بازار جهانی و کاهش قیمت کالاهای کشاورزی در این تاریخ، یکی از چالش‌های اصلی آرژانتین بود. وابستگی سنتی و شدید به صادرات محصولات کشاورزی، آسیب‌پذیری جدی برای اقتصاد این کشور در برابر تغییرات جهانی افزایش داده بود. علاوه بر این، یکی دیگر از بزرگ‌ترین مشکلات اقتصادی آرژانتین، ضعف در تنوع تولید و وابستگی به واردات کالاهای صنعتی بود. این مشکلات ساختاری موجب شد که سیاست‌های پولی و مالی نتوانند بطور کامل مؤثر باشند. ناآرامی‌های سیاسی و تغییرات مکرر در دولت‌ها، اجرای سیاست‌های اقتصادی را با دشواری‌های زیادی مواجه کرد. عدم هماهنگی بین نهادهای مختلف دولتی و فساد گسترده، از دیگر عواملی بودند که مانع موفقیت سیاست‌های اقتصادی شدند. و نهایتاً بحران بین‌المللی نفت، که دنیا را در شوک فروبرده بود، یکی از موانع جدی اصلاحات به شمار می‌رفت.
جمع‌بندی
تغییر پول ملی آرژانتین در سال ۱۹۷۰ و معرفی پزوی آرژانتینی، تلاشی برای مقابله با بحران‌های اقتصادی و کاهش تورم بود. این سیاست در کوتاه‌مدت نتایج مثبتی به همراه داشت، اما به دلیل مشکلات ساختاری، مدیریت نادرست و چالش‌های جهانی، نتوانست موفقیت بلندمدتی برای کشور به همراه داشته باشد. این تجربه آرژانتین هم نشان می‌دهد که اصلاحات پولی بدون توجه به مشکلات بنیادین اقتصادی و مدیریت منابع، نمی‌تواند بطور کامل مؤثر باشد. برای دستیابی به رشد پایدار، نیاز به برنامه‌ریزی جامع و هماهنگی بین سیاست‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی وجود دارد.
منبع: تسنیم
